Rozdział X

To był nieśmiały, niewprawny pocałunek. Jej usta dotknęły jego tak delikatnie, że ledwie je poczuł. Chciał oddać pieszczotę, ale wiedział, że nie może tego zrobić. Chwila wahania wystarczyła, by dziewczynka się odsunęła. Spojrzał w jej oczy i ujrzał radosny błysk. Widząc to, od razu się uśmiechnął. Była taka piękna i niewinna. Zapragnął ją przytulić, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie. Nie chciał jej krzywdzić, za bardzo ją lubił. Odwróciła od niego twarz i spojrzała w stronę zachodzącego słońca. Profil też ma idealny – pomyślał. Gdy opuściła głowę, delikatnie dotknął jej ramienia.

- O czym myślisz? – szepnął. Dziewczyna spojrzała na niego ze smutkiem. Zakłuło go serce.

- Niedługo się rozstaniemy i... – przerwała na moment – co, jeśli się już nie zobaczymy? Nie chcę tego – odparła, chowając twarz w dłoniach.

- Zobaczymy – skłamał. – Wrócisz na święta i mnie tu zastaniesz – delikatnie ją objął. – Nie martw się.

- A może pojedziesz razem ze mną? – spytała naiwnie. – Na pewno będą cię chcieli w Hogwarcie! – zerwała się na nogi w euforii. – Napiszę tylko do nich list i powiem, że też będziesz się tam uczył! – zawołała z ogromnym uśmiechem na ustach. Podszedł do niej i złapał za rękę. Pociągnął ją w stronę domu.

- Wiesz, że nie mogę tam pojechać – powiedział delikatnie, schylając się nad nią. – Do zobaczenia, Hermionko – pocałował ją w czoło i odszedł, pozostawiając małą dziewczynkę ze łzami w oczach.

- Czy do tego twojego pustego łba nie dociera, że nie jestem żadnym skarbem! – względną ciszę na korytarzu przerwał krzyk dziewczyny. – Nie byłam, nie jestem i nigdy nie będę! – warknęła, ciskając oczami pioruny w stronę Zabiniego. Ten tylko uśmiechnął się rozbrajająco i machnął ręką.

- Ale skarbie, naprawdę, nie rozumiem po co ta złość – odparł niewinnie. Ginny widząc jego minę, mało co nie wyszła z siebie. Przyspieszyła kroku.

- Łazisz za mną, gapisz się na mnie, stroisz głupie miny – wyliczała wściekła. – Na mózg ci padło czy co? Czy może już urodziłeś się taki… - przerwała, by znaleźć odpowiednie słowo – pierdolnięty?

- Kochanie, cóż to za słownictwo! – przeraził się. – Uszy mi od tego zwiędną… - jęknął załamany.

- Merlinie, trzymaj mnie – westchnęła Ginny, przymykając powieki. Jeden, dwa, trzy… - To liczenie wcale nie pomaga! – krzyknęła nagle. Blaise spojrzał zdziwiony w jej stronę.

- Co? – zapytał inteligentnie, nachylając się nad nią.

- Już nie wiem, co mam robić, żeby coś do ciebie dotarło – mruknęła zrezygnowana, zerkając na chłopaka. Blaise słysząc jej pozornie spokojny głos, trochę stracił rezon.

- Dobra, załóżmy się w takim razie – zdecydował. Ruda spojrzała na niego krzywiąc się.

- Jak to załóżmy? Niby o co? – zmrużyła oczy.

- A o to -  pomyślał przez chwilę – kto kogo pierwszy zaczepi.

- Czegoś równie bezsensownego już dawno nie słyszałam – odparła z przekąsem.

- To jest znakomity pomysł! – oburzył się. – Zobaczmy, kto tak naprawdę, na kogo leci. – Ginny zmroziła go wzrokiem. Nie miała nic lepszego do roboty, tylko bawić się w jakieś durne gierki ze Ślizgonem. Akurat!

- Tu nie ma, na co patrzeć, bo ja ewidentnie na ciebie nie lecę – odparła, zakładając włosy za ucho. – Nie ma sensu udowadniać czegoś, co jest oczywiste.

- Tchórzysz – stwierdził rzeczowo. Dziewczyna odwróciła się momentalnie w jego stronę.

- Chyba śnisz – syknęła. – Ja nigdy nie tchórzę.

- No to wspaniale! – uradował się Blaise, że udało mu się podpuścić Gryfonkę. – Zakład stoi! – złapał ją za rękę i mocno potrząsnął. Ginny próbowała wyrwać dłoń, ale nie miała wystarczająco siły.

- Ty idioto! Co tu niby stoi! – Blaise spojrzał na nią wymownie. Dziewczyna dopiero po chwili zdała sobie sprawę, jak dwuznacznie mogła zabrzmieć jej wypowiedź i mimowolnie się zarumieniła. – Dobra – warknęła. – Zasady?

- Nie odzywamy się do siebie, nie uśmiechamy, nie patrzymy – ogólnie, nie zwracamy w ogóle na siebie uwagi. Ten, kto wygra, może wydać przegranemu dowolne polecenie.

- Jak dla mnie idealnie – odparła. – W końcu się od ciebie uwolnię – spojrzała na niego krzywo. – Do niezobaczenia – powiedziała twardo i zniknęła zza zakrętem.

Jak ja uwielbiam tą istotkę – pomyślał rozbawiony Zabini. Wygraną mam w kieszeni.

Draco kończył właśnie kolejną szklankę Ognistej. Gdyby nie był tak wkurzony, cieszyłby się z faktu, że w Hogwarcie odbędzie się turniej. Sam pomysł wydawał się bardzo dobry. Będzie miał okazję zaprezentować wszystkim swoje niebywałe zdolności. Wyciągnął z kieszeni małą zawieszkę i przesunął między palcami.

- Granger chyba nawet nie wie, że jej nie ma – prychnął do siebie i ponownie zapełnił szklankę. – Głupia szlama, nie zauważyła… - czknął - że coś zgubiła – dokończył z trudem.

W rzeczywistości Draco zerwał zawieszkę, gdy ścisnął ją za nadgarstek. Oczywiście zrobił to przez przypadek i dopiero po paru minutach zorientował się, że trzyma coś w dłoni.

Podniósł błyskotkę na wysokość oczu. Miał zamiar ustalić, co tak właściwie ona przedstawia. Uśmiechnął się na widok tandetnej biżuterii. Jednak uśmiech dość szybko zszedł mu z ust, gdy zorientował się, że nie jest w stanie określić, jaki kształt ma zawieszka. A co dopiero ustalić, co przedstawia! Jeszcze raz obrócił ją w palcach.

- Tak! – krzyknął nagle, wyrzucając rękę w górę w geście zwycięstwa. – To jest kaktus – odparł zadowolony z siebie. Po chwili jednak zrzedła mu mina, gdyż zawieszka zaczęła mu przypominać węża. Zdezorientowany podrapał się po głowie.

- Co jest, mam zwidy? – powiedział po raz kolejny do siebie. – Kurwa, teraz to jest chyba kot! – załamał ręce, zdziwiony do granic możliwości. Biedak nie pomyślał, że to wszystko jest zasługą jego ulubionego trunku, którego wypił w nadmiarze. Po raz kolejny zaczął wpatrywać się w zawieszkę.

- Malfoy, skąd masz moją zawieszkę!? – usłyszał nagle rozgorączkowany głos. Od decybeli aż mu zaświdrowało w głowie.

- Merlinie, co to za haaaałas – skrzywił się ogromnie i próbował zlokalizować jego źródło. Szło mu to jednak bardzo opornie i dopiero za sprawą mocnego klepnięcia w głowę, zauważył, że nie jest sam w pokoju. – Granger? Co ty tu robisz? – zapytał z niepomiernym zdziwieniem na twarzy, wskazując na nią palcem. Hermiona tylko wybałuszyła oczy i postukała się palcem w czoło.

- Mieszkam tu, idioto – odparła z naciskiem. – Ale ważniejsze jest, czemu trzymasz w dłoni moją własność – mówiąc to, wyrwała mu z ręki błyskotkę.  Draco widząc to aż się zapowietrzył ze złości.

- Oddawaj, to moje! – wrzasnął na całe gardło, próbując podnieść się to pozycji stojącej. Wyszło mu to z marnym skutkiem i już po chwili ponownie siedział na kanapie.

- Twoje, twoje?! – Hermiona zaczęła gorączkowo machać rękoma. – Chcesz mi wmówić, że nosisz bransoletkę z serduszkiem? – spytała z ironicznym wyrazem twarzy. Draco spojrzał na nią, jak na przybysza z obcej planety.

- To jest wężyk, a nie serce – burknął. – Dostojny, przerażający…

- To SERCE ćwoku! – przerwała mu, posuwając przedmiot pod nos.

- Mi tam ciągle bardziej przypomina węża… - nie dawał za wygraną. Hermiona mając dość tej idiotycznej wymiany zdań, prychnęła głośno i skierowała się w stronę dormitorium.

- Pewnie prezent od Wade’a…

- Słucham? – przystanęła.

- Ta imitacja mężczyzny ci to podarowała! – zadowolony z własnej dedukcji, pokiwał głową. – Nikt inny by nie dał takiej tandety – odparł pewny siebie.

- Tandetą to jesteś ty, Malfoy, skoro tu siedzisz i pijesz sam ze sobą – odparła, siląc się na spokój i nie komentując przypuszczeń Ślizgona. – Żałosne. – Draco chwilę przyglądał się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- To napij się ze mną. – Hermiona zerknęła na niego zszokowana. Próbowała odnaleźć na jego twarzy ironię, sarkazm, kpinę, ale niczego takiego nie zauważyła. Chłopak wpatrywał się w nią z łagodnym, zachęcającym uśmiechem. Kilka razy mrugnęła oczami z niedowierzania.

- Draco Malfoy proponujący mi wspólne picie? – mruknęła do siebie. – Apokalipsa – tylko tak zdołała skomentować tę sytuację. Spojrzała na niego z wahaniem. Ślizgon widząc jej wzrok, poklepał zachęcająco miejsce obok siebie, przy czym uśmiechnął się tak rozbrajająco, że dziewczyna, niewiele myśląc, podeszła do niego. Draco jednym ruchem posadził ją obok siebie i wyczarował szklankę. Obecność dziewczyny sprawiła, że lekko wytrzeźwiał. Nalał jej złocisto-brązowego płynu i podał naczynie. Przez głowę Hermiony przebiegła myśl, że mogłaby tak zawsze. Wzięła alkohol od Ślizgona i po chwili upiła duży łyk, krzywiąc się mocno. Draco popatrzył w jej oczy. W jej przepiękne, bursztynowe oczy.

- Wybierasz się na mecz w sobotę? – spytał ni stąd ni zowąd. Hermiona przez moment nie wiedziała, a co chłopak w ogóle pyta, tak była zajęta podziwianiem jego twarzy.

- Nie… - słowa uwięzły jej w gardle. Chrząknęła i odpowiedziała pewniej – nie przepadam za quidittchem, a poza tym, Gryfoni nie grają, więc nie miałabym, komu kibicować – machnęła ręką.

- Zawsze możesz kibicować mnie – delikatnie dotknął jej dłoni. Szybko odsunęła rękę i zarumieniła się.

- Fanek ci raczej nie brakuje – próbowała obrócić wszystko w żart.

- Tej jednej mi brakuje.

Hermiona nieśmiało zerknęła w jego stronę. Próbowała wyczytać z jego twarzy, czy mówi prawdę.

- Jesteś pijany – zasugerowała. Draco zmarszczył brwi.

- Czy wyglądam, jakbym był pijany?

- Kilkanaście minut temu zdecydowanie sprawiałeś takie wrażenie – zachichotała. Chłopaka uderzyła myśl, że nigdy wcześniej nie słyszał tak pięknego dźwięku.

- Wydawało ci się – rzekł wymijająco. – Nie jestem taki okropny – dąsa się. Hermiona na widok jego miny musiała powstrzymać się od wybuchnięcia śmiechem.

- Co nie zmienia faktu, że i tak nigdzie nie idę! – droczyła się z nim. – I nie mam ochoty patrzeć, jak się kompromitujesz!

- Jak się kompromituję? – powtórzył pytanie. – Ja nawet nie wiem, co to słowo znaczy.

- Zawsze mogę ci wytłumaczyć – szepnęła i spojrzała w górę, napotykając wzrok Ślizgona. Coś zakłuło ją w brzuchu. Jego oczy sprawiały, że momentalnie zapominała o otaczającym ją świecie. W tej chwili błyszczały tak intensywnie.

- Powinnaś coś wiedzieć  - spojrzał jej głęboko w oczy.

- Co… - przerwała, oddychając głęboko. – Co takiego?

Wyraz jego twarz zmienił się na poważny, mocno zamyślony.

- Nie jesteś taka straszna. – Hermionę zamurowało. Siedziała bez ruchu, nawet wtedy, gdy Ślizgon zbliżył się do jej ucha. Poczuła jego gorący oddech. – Powiedziałbym, że jesteś nawet całkiem niezła…

Powoli wstał i skierował się do drzwi.

- Widzimy się jutro na meczu – nie odwracając się w stronę Hermiony, zniknął w swoim dormitorium.

Próbowała przeanalizować tą scenę. Jak film, kadr po kadrze. Jeszcze niedawno płakała z jego powodu, a dzisiaj zgodziła się z nim pić. On wyzywał ją od szlam i groził jej, a teraz zapraszał na mecz i skomplementował. Tak mi się przynajmniej wydaje, że to był komplement… - pomyślała. 

- Chyba jestem zbyt pijana, że w to wszystko wierzę – pokręciła głową. Była trochę zła, że go nie ignorowała i nie była wredna, tak jak sobie postanowiła. Ale nie to było najgorsze. Poczuła do niego sympatię i coś na kształt zaufania. A to nie wróżyło niczego dobrego.

 Draco Malfoy nie wróżył niczego dobrego.

Pogoda za oknem, jak na tą porę roku, była piękna. Słońce przebijało się zza chmur, odbijając swe promienie od toni jeziora, wiał delikatny wietrzyk. Idealny czas do przebywania na świeżym powietrzu. Błonia wyglądają jak raj. Promienie Słońca na toni jeziora, świergot ptaków. Wade opuścił głowę. Już dawno pożegnał się z normalnym życiem, co nie oznaczało, że za nim nie tęsknił. Przywołał w myślach idealną twarz matki, żeby odzyskać spokój. Długie, gęste rzęsy, okalające błękitne, lśniące oczy. Spojrzenie pełne bólu i tęsknoty. Tęsknoty za upragnionym odpoczynkiem. Za wszelką cenę obiecał pomóc matce i dlatego właśnie tu jest. Zrobi, co do niego należy! W tym momencie wstał i podszedł do okna. Jeden rzut okna na błonia utwierdził go w przekonaniu, że musi wyjść. Szybko wybiegł z pokoju, nie chcąc tracić czasu. Stała pod drzewem, lecz w każdej chwili mogła odejść, więc musi się pospieszyć. Co ona tu robi? Chyba, że przyjechała, żeby… Nie, to niemożliwe – szybko odrzucił od siebie tę myśl.

Po kilku minutach był już na miejscu, stał kilka metrów od niej. Nie słyszała go. Przyglądał się jej pięknym, długim blond włosom. Ile by dał, żeby znowu zatopić w nich swą dłoń. Dziewczyna nerwowo skubała końcówkę bluzki. Denerwowała się, zawsze tak robiła, gdy była zestresowana lub wystraszona. Nagle pojawiło się w nim szalone pragnienie, by ją natychmiast objąć, pocieszyć i godzinami słuchać jej słodkiego głosu. Ale to było niemożliwe. Ich drogi rozeszły się wiele lat temu. I niedane było im znowu się połączyć. Westchnął cicho. Dziewczyna jednak usłyszała to i momentalnie odwróciła się. W jej oczach od razu pojawiło się niedowierzanie, a po chwili dostrzegł w nich cień smutku. Była taka piękna, że aż zakłuło go w sercu. Nie wiedząc co robić, zbliżył się o krok. Dziewczyna widząc to, gwałtownie się cofnęła i energicznie pokręciła głową.

- Nie – szepnęła. – To niemożliwe – spojrzała w oczy chłopaka, szukając potwierdzenia własnych słów. Ten jednak tylko uśmiechnął się delikatnie i przekrzywił głowę w bok, wpatrując się w nią z zainteresowaniem.

 - Wszystko jest możliwe. Nawet to – spojrzał jej głęboko w oczy i chwilowo się w nich zatracił. Po kilkunastu sekundach odezwał się głębokim głosem, przepełnionym emocjami:

 – Witaj w domu, Arielle.

***

Jest i rozdział dziesiąty. Mam nadzieję, że nie zniechęcicie się chwilowym zamieszaniem i tym, że nie za bardzo wiadomo, o co chodzi. W następnych rozdziałach wszystko zacznie się rozjaśniać.

Dobra, teraz zrobię coś, czego bardzo, bardzo robić nie lubię. Chodzi mi mianowicie o komentarze. Nie tylko te pozytywne, tylko o to, żebyście wyrazili szczerze swoją opinię. Bo w tej chwili naprawdę nie wiem, czy to opowiadanie jest fajne, czy Was zadowala, interesuje, czy może powinnam jednak coś zmienić, poprawić, żeby Wam się podobało, żebyście czytali tę historię z prawdziwą przyjemnością. Cieszę się z każdego komentarza, którego do tej pory dostałam i chciałabym udoskonalać to opowiadanie, lecz niestety w tym potrzebna jest mi Wasza pomoc. Trudno jest mi samej ocenić, czy rozdział jest dobry, ciekawy, czy też nie, bo jestem ogólnie bardzo samokrytyczna i nie potrafię myśleć obiektywnie. Także bardzo proszę o wyrażenie swojej szczerej opinii, będę ogromnie wdzięczna :) Oczywiście nie zmuszam do niczego i nie będę tu wprowadzać żadnych szantaży emocjonalnych, po prostu proszę o poświęcenie małej chwili na krytykę :)

Pozdrawiam serdecznie!